Eftir tvo og hálfan hjóllausan mánuð í Barcelona þá fannst mér kominn tími á að skella mér á hjól. Þó svo að neðanjarðarlestakerfið hér í borg sé í fínasta lagi þá var mér farið að kitla í iljarnar að fá að setja fæturna á pedala. Fyrr í vikunni skrapp ég til hjólasala í nágrenninu og pantaði mér eitt stykki hjól. Ég fékk það síðan afhent í dag. Æ hvað það var góð tilfinning að skella sér á hjólhestbak á ný….
Eftirfarandi samtal átti sér stað á pósthúsi í Barcelona. Póstmaður: ,,The Netherlands! hvað þýðir það? Bretland?" Börkur: ,,Nei, Holland!" Póstmaður: ,,Aha!" Einhverra hluta vegna treysti ég því ekki fullkomlega að bréfin mín komist til skila.
Í síðustu viku sagði ég frá því þegar ég skrapp í heimsókn til gasveitunnar og pantaði tíma fyrir gas eftirlit. Heimsóknin einkenndist fyrst og fremst af samskiptaörðugleikum vegna þess að ég er ekki enn búinn að ná góðum tökum á spænskunni. Eftir heimsóknina taldi ég þó víst að ég ætti von á eftirlitsmanni þann 19. mars 2007, milli 9 og 10. Ég byggði þann skilning að miklu leyti á því að maðurinn hjá gasveitunni hafði skrifað á blað fyrir mig…
Ég las frétt á mbl.is um að náðst hafi samkomulag milli Þróunarfélags Keflavíkurflugvallar og Háskóla Íslands um ,,… að efla alþjóðlegt háskólanám hérlendis, byggja upp háskólasamfélag á Keflavíkurflugvelli og laða þangað erlenda nemendur og kennara …“ Mér líst vel á markmið samkomulagsins um eflingu alþjóðlegs háskólanáms. Hins vegar fæ ég ekki með nokkru móti skilið hvers vegna þarf að byggja upp háskólasamfélag á Keflavíkurflugvelli. Ég man eftir því að þegar ég var í Háskólanum þá kvörtuðu líffræðinemar — skiljanlega —…
Eitt af því sem fylgdi íbúðinni minni hér í Barcelona var bréf frá gasveitunni. Í bréfinu segir að gas eftirlitsmaður hafi komið í heimsókn en komið að tómum kofanum. Í bréfinu er gefið upp símanúmer til þess að semja um heppilegri heimsóknartíma. Mér hefur þetta númer ekki þótt árennilegt enda næsta víst að ég tala ekki sama tungumál og sá sem svarar. Gasleiðslurnar mínar eru því óskoðaðar. Ég ákvað í dag að gera eitthvað í málunum. Ég skrapp á skrifstofu…
Ég skrapp í bankann í morgun til þess að opna spænskan bankareikning. Það gekk barasta prýðisvel enda talaði bankastarfsmaðurinn fínustu ensku. Ég er því kominn með spænskan bankareikning. Eða það held ég allavegana. Þó svo að bankastarfsmaðurinn talaði fína ensku þá voru allir pappírar á spænsku. Ég skrifaði bara undir hvert blaðið á fætur öðru án þess að spá nokkuð í hvað ég væri að skrifa undir. Ég reyndi ekki einu sinni rýna í pappírana enda er spænskan mín enn…
Ég hef ekki gert mikið af því að hlaupa síðan ég flutti hingað til Barcelona. Þangað til í dag hafði ég hlaupið samtals núll kílómetra um borgina. Á síðusta mánuðinum mínum í Amsterdam hljóp ég heldur ekki neitt. Í dag voru því um það bil sex vikur síðan ég hjóp seinast. Ég varð því að gera eitthvað í málunum — ég fór út að hlaupa. Hlaupatúrinn gekk svona upp og niður. Það var þó ekki æfingarleysið sem hafði mest að…
Nú stend ég á tímamótum í lífinu. Er fluttur í nýja borg í nýju landi, byrjaður í nýrri vinnu, er að byrja að læra ný(tt) tungumál, og kynnast nýjum menningarheimi. Það eru því spennandi stundir framundan hjá mér. Það fyrsta sem ég þarf að gera er að reyna að venjast tímamismuninum á milli Amsterdam og Barcelona. Báðar borgir eru á mið-evrópu tíma. Ég þarf því ekkert að breyta klukkunni á farsímanum mínum. Hins vegar er talsverður tímamismunur á milli borganna….
Ég átti stefnumót við Láru í Barcelona klukkan níu í morgun. Þar sem ég vissi ekki hvernig Lára leit út þá gekk ég upp að næstu konu sem leit út fyrir að vera að bíða og spurði: ,,Lára?“ Konan leit á klukkuna og svaraði: ,,Son las nueve“. Þá veit ég það. ,,Son las nueve“ þýðir á spænsku/katalónslu ,,nei ég er ekki Lára!“ Ég skil nú samt ekki hvers vegna konan leit á klukkuna. Kannski á hún erfitt með að muna…
Ég ákvað að fá mér döner í hádegismat. Þegar afgreiðslumaðurinn spurði hvort ég vildi rauðkál á dönerinn þá svaraði ég um hæl: ,,Sí“. Þó líkaminn sé enn í Amsterdam þá er hugurinn greinilega kominn til Spánar.