Í morgun sat ég með rauðan penna í hönd og las yfir handrit að smásagnasafninu mínu. Neðst á einni blaðsíðunni kom ég auga á orðið mynnisleysi. Rauði penninn fór á flug og skipti ufsiloninu út fyrir einfaldari staf.

Þó ég væri að vissu leyti sáttur við það að nú væri einni stafsetningarvillunni færra í handritinu þá sá ég samt sem áður á eftir mynnisleysinu.  Mér fannst eitthvað svo fallegt við orðið. Það væri synd að láta það fara til spillis. Ég ákvað því að finna orðinu betra samhengi og líma það inn í dagbókina mína. Úr því varð eftirfarandi setning:

Þegar áin var spurð að því hvers vegna hún hafði flætt yfir bakka sína þá bar hún fyrir sig mynnisleysi.